Algemeen Dagblad 4 februari 2023
Ruud stopt met viswinkel omdat hij wind in zijn haren mist: ‘Met goed zeemanschap heb ik genoeg ervaring’
Hoe fantastisch een eigen viswinkel hebben ook is, Ruud Westmaas (54) mist de wind door zijn haren. Dus begint hij aan een avontuur: varen op een flinke catamaran met mensen met een beperking.
Zijn vrouw Jacqueline had het al tig keer tegen hem gezegd: dit is echt iets voor jou. Zij is al jaren vrijwilliger bij Sailwise, een organisatie die mensen met een beperking op hen toegesneden vakanties en dagtrips aanbiedt.
Een job die hem op het lijf geschreven zou zijn, zo begon het voor Ruud Westmaas, geboren in Alphen, ook steeds meer te voelen. Dus stuurde hij zonder de vacature-eisen te hebben bekeken een appje naar Sailwise-directeur Renske Rietbergen, ging met haar in gesprek en werd uitverkoren om straks het boegbeeld van de Beatrix te zijn. Over deze boot die door de Friese meren en andere wateren koerst straks meer.
Passie
Eerst staan we stil bij misschien wel het toverwoord in dit verhaal: passie. Daar heeft Ruud heel veel van. Passie voor water, ook daarover straks meer. Passie voor mensen. Voor anderen uitdagen én het hen naar hun zin te maken. Passie voor avontuur, gezelligheid en lekker eten. Samen iets moois neerzetten, gastvrij zijn. Alles komt wat Ruud betreft samen in die ene baan die hem nu wacht. Een droombaan. Net zoals rond de wereld varen een droom was die jaren geleden al uitkwam.
In Salt Whistle Bay vroegen Jacqueline en ik aan elkaar: wat zou je doen als wij niet bij elkaar waren? Reizen, zeiden we allebei
Ruud Westmaas
Ruud blikt terug. Zijn ogen glinsteren zodra hij het heeft over Salt Whistle Bay, een paradijselijke plek net boven Venezuela. Daar belandden hij en Jacqueline toen ze op huwelijksreis waren. Even daarvoor waren ze dus getrouwd, ‘uiteraard’ aan boord van een boot. Die voer weg van de Alphense Rijnkade.
Golfoorlog
,,In Salt Whistle Bay vroegen Jacqueline en ik aan elkaar: wat zou je doen als wij niet bij elkaar waren? Reizen, zeiden we allebei. Dus vroegen we ons af: waarom doen we dat nu niet wat langer?”
Niet veel later zette het stel hun huis te koop, kocht een zeewaardige zeilboot en begon vanuit Spanje aan een wereldreis. Helaas moest de Pelican omkeren toen de Amerikanen na de aanslagen van 2001 Irak en Afghanistan introkken en de hele regio zo instabiel werd dat Ruud en Jacqueline vreesden voor hun veiligheid. Ze wilden via Suezkanaal en Rode Zee doorsteken richting Indische Oceaan. Ze zouden hun wereldreis dan maar via de Middellandse Zee en Atlantische Oceaan vervolgen de andere kant op, maar ook aan dit plan kwam voortijdig een einde, toen Jacqueline zwanger bleek.
Wij communiceerden vaak met van die gele memo-papiertjes op de koelkast. Dat wil ik niet meer
Later voeren ze alsnog naar verre oorden. Genoten van mooie plekken, andere mensen en culturen. Het Caribisch gebied heeft wel hun hart gestolen, toch beschouwen Ruud en Jacqueline landen als Turkije en Suriname als hun favoriete plekken.
,,De mensen, het eten, de gastvrijheid en de cultuur, alles daar past bij ons”, verduidelijkt Ruud. Inmiddels wonen ze in Aarlanderveen. Met zijn gezin keert hij weldra terug naar Salt Whistle Bay. ,,Om ons 25-jarig huwelijk te vieren. Ik heb twee weken vrij. Daarna begint mijn nieuwe avontuur. Ik deed al veel moois in mijn leven en vaak kwam er na een paar jaar iets nieuws. En stopte ik met wat ik deed op het hoogtepunt.”
Kanjers
Dat is nu net waarom hij ook nog moet wennen aan het idee dat hij straks niet meer vijf of zes dagen in zijn viswinkel aan het Kennedyplein in Nieuwkoop zal zijn. ,,Ik heb hier een fantastische tijd gehad. Mooie gesprekken gevoerd met heel fijne klanten, die ik heel dankbaar ben. Net als collega’s Vaida en Sophie, zij zijn de grootste kanjers van Nieuwkoop en vrienden voor het leven. En zonder steun van Jacqueline had ik ook nooit zoveel uren in de zaak kunnen steken.”
,,Als ik op maandag eigenlijk vrij ben, ben ik toch vaak nog een paar uur in de zaak: dingen voorbereiden. Jacqueline heeft een marketing- en communicatiebureau, Blikopener. Wij communiceerden vaak met van die gele memo-papiertjes op de koelkast. Dat wil ik niet meer. Meer tijd voor mijn familie, dat is een heel bewuste keuze. Straks kan ik vaker kijken bij mijn meerderjarige zoons Mats en Jesse, die bij Aarlanderveen en Zwammerdam voetballen.”
Mijn doel is: samen zorgen dat ze dé ervaring van hun leven meemaken
Compliment
Maar ook regelmatig niet, want dan vaart hij uit met de Beatrix. ,,Een robuust schip”, zegt Ruud, die wel aan boord is geweest, maar geen tocht voer om te ‘trainen’. Dat en kennismaken met collega’s komt nog. De Aarlandervener, die jaren in de reclamebranche zat, heeft er zin in. ,,Ook vanwege de doelgroep, ja. Het grootste compliment dat een deelnemer mij straks kan maken, is zeggen dat-ie iets deed waarvan hij of zij niet wist dat het kon. Mijn doel is: samen zorgen dat ze dé ervaring van hun leven meemaken. Aanleggen bij eilandjes, ‘s nachts op het water naar de sterren kijken, alles is mogelijk.”
Ruud snapt dat hij ook verantwoordelijk is voor de veiligheid van deelnemers. ,,Ik zal ze tot het uiterste uitdagen, maar niet over hun grens gaan. Het schip is ingericht op mensen met een beperking, maar een ongeluk zit in een klein hoekje. Bekneld raken, struikelen, over boord vallen, ik moet waken dat het niet gebeurt. Goed zeemanschap, zeg maar. Daarmee heb ik genoeg ervaring.”
Heftig
Al pratend ziet hij nog wel een valkuil voor zichzelf: loslaten. ,,Ik heb een groot hart, trek me makkelijk dingen aan die anderen hebben meegemaakt. Natuurlijk ga ik straks ook heftige verhalen horen. Die moet ik ook weer achter me laten, want aan boord moet ik scherp zijn en na elk afscheid komt er weer een andere groep. Ik ga het gewoon op mijn manier doen.”
Ook al is het in eerste instantie voor ‘maar’ negen maanden. ,,Het is een tijdelijk contract, maar wie weet wat er straks nog meer lonkt”, reageert Ruud. ,,Ik heb er vertrouwen én zin in. Eén ding weet ik ook al wel: er komt een moment dat we weer op reis gaan. Dat zit nu eenmaal in ons bloed.”